تاثیر خربزه ی تلخ بر قند خون

گیاه کارلا (Bitter Melon) که با نام خربزه تلخ نیز شناخته می‌شود، یکی از گیاهان نام‌دار در تاریخ طب سنتی است که اثرات ثابت‌شده ی بسیاری دارد.

گیاه کارِلا به خانواده Cucurbitaceae  تعلق دارد و از نظر تاریخی به عنوان یکی از درمان‌های سنتی دیابت در کشورهای آسیایی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
تحقیقات انجام‌شده در طول دو دهه گذشته، تاثیرات گوناگون از جمله خواص آنتی‌اکسیدانی، ضدالتهابی، ضد سرطانی، ضد چاقی، ضد ویروسی، ضدHIV، التیام زخم معده، کاهش کلسترول و ضد پوکی استخوان را برای گیاه کارلا مطرح کرده‌اند.
این اثرات مفید تا حدی به ترکیبات زیست-فعال گوناگون موجود در کارلا نسبت داده شده که شامل صدها ترکیب شیمیایی مانند ساپونین، پلی ساکاریدها، تری ترپنوئیدها، آلکالوئیدها، فلاونوئیدها و … است[1].
مکانیسم دقیق تاثیر کارلا ناشناخته است، با این حال تصور می‌شود ترکیباتی مانند  charatin، ویسین و پلی‌پپتیدP- ، اثراتی بر کاهش قند خون دارند و به همین دلیل برخی مکانیسم‌های پیشنهادی برای اثرات ضد دیابتی کارلا شامل اثرات شبه‌انسولینی، افزایش ترشح انسولین، افزایش جذب گلوکز، کاهش سنتز گلیکوژن کبدی، برای آن مطرح شده است. با این حال شواهد کافی در متون تحقیقاتی برای نتیجه‌گیری قطعی در مورد اثرات کارِلا در کنترل قند خون وجود ندارد[2].

در مطالعه ی سلولی که اخیرا بر روی موش‌های آزمایشگاهی انجام شده است، محققان پپتید زیست-فعالmcIRBP-19 ، را در کارلا و برخی گیاهان دیگر (کدو حلوایی، گل آهاری، یونجه، انگور، گریپ فروت، بذرک، رزماری، آرابیدوپسیس و برنج) پیدا کرده‌اند که توانایی اتصال به گیرنده ی انسولین را دارد و اثراتی مشابه آن در افزایش جذب سلولی گلوکز نشان می‌دهد. با این حال نتایج این مطالعه هم‌چنان در حد یافته‌های تحقیقاتی بوده و به توصیه بالینی برای افراد مبتلا به دیابت منجر نشده است[3].

در مجموع شواهد موجود در مورد استفاده از کارلا در کنترل قند خون در بیماران مبتلا به دیابت قطعی نیست و شواهد بیش‌تری برای تعیین اثربخشی مصرف کارِلا به صورت مکمل یا سایر اشکال، در بیماران مبتلا به دیابت مورد نیاز است.

منبع:

https://gabric.ir/sci-news/karla/



[1]Grover & Yadav, 2004; Leung, Birtwhistle, Kotecha, Hannah, & Cuthbertson, 2009; Lo, Ho, Lin, Li, & Hsiang, 2013

[2]Chaturvedi, 2012; Grover & Yadav, 2004; Leung et al., 2009

[3]Lo, Li, Ho, & Hsiang, 2016